Μεσανατολικό : Όλη η αλήθεια και το ιστορικό.

 Όπως θα δούμε για ακόμη μια φορά στην παγκόσμια ιστορία οι ισχυροί του πλανήτη σχεδιάζουν σε βάρος των λαών αδιαφορώντας για τις ζωές που χάνονται, μικροπολιτική και κέρδος είναι η αιτία όλων των δεινών με κύριο εργαλείο τον θρησκευτικό φονταμενταλισμό. 

Ας δούμε την σειρά των γεγονότων. 

Το 1917 η Οθωμανική Αυτοκρατορία που  διαλύεται   μετά το Α Παγκόσμιο Πόλεμο δίνει την ευκαιρία στους Βρετανούς να δημιουργήσουν το Κράτος του Ισραήλ  με την Διακήρυξη Μπάλφουρ με σκοπό να έχουν υπό Βρετανικό έλεγχο την διώρυγα του Σουέζ, το πρόβλημα είναι πως οι Ισραηλινοί είναι μόνο το 10% του πληθυσμού στην Παλαιστίνη κάτι που μετά την εκδίωξη των Ισραηλινών από τους Ναζί  από την Ευρώπη αλλάζει. 

Η Παλαιστίνη, η περιοχή που εκλαμβάνεται από τους Εβραίους ως η ιστορική πατρίδα τους, εκλαμβάνεται επίσης από το Παναραβικό κίνημα ότι ιστορικά και επί του παρόντος ανήκει στους Παλαιστίνιους Άραβες,[2] και σε Πανισλαμικό πλαίσιο, ως μουσουλμανικοί τόποι. Η σεκταριστική σύγκρουση μεταξύ Παλαιστίνιων Εβραίων και Αράβων εμφανίστηκε στον πρώιμο 20ο αίωνα, κορυφώθηκε σε πλήρους κλίμακας εμφύλιο πόλεμο το 1947 και τον Μάιο του 1948 έχουμε τον πρώτο Αραβο-Ισραηλινό πόλεμο. 

Στις 14 Μαΐου 1948, ο επικεφαλής του Παγκόσμιου Σιωνιστικού Κογκρέσου Δαβίδ Μπεν - Γκουριόν (1886-1973) διάβασε την ιδρυτική διακήρυξη του κράτους του Ισραήλ, ενώπιον 250 ατόμων στο Μουσείο του Τελ Αβίβ. Για τους Εβραίους της διασποράς ήταν η επισημοποίηση της επιστροφής στη Γη της Επαγγελίας, ύστερα από εξορία χιλιάδων ετών. Για τους Άραβες, που αποτελούσαν την πλειονότητα των κατοίκων της Παλαιστίνης, ήταν η «Ημέρα της Καταστροφής» («Nakba»), η δική τους Έξοδος από τα πατρογονικά τους εδάφη,  στις 15 Μαΐου ξεκίνησε ο πόλεμος που κράτησε μέχρι 13 Ιανουαρίου 1949 που ξεκίνησαν η συνομιλίες, στις 20 Ιουλίου έχουμε την σύναψη τεσσάρων διμερών συμφώνων, ανάμεσα στο Ισραήλ από τη  πλευρά και, διαδοχικά, την Αίγυπτο, τον Λίβανο, την Ιορδανία και τη Συρία, από την άλλη, σήμανε το τέλος του πρώτου αραβοϊσραηλινού πολέμου

Στις 26 Ιουλίου του 1956  ανακοινώνεται η εθνικοποίηση της διώρυγας του Σουέζ από την Αίγυπτο. Το γεγονός αυτό προκάλεσε μεγάλες αντιδράσεις στη Δύση. Έτσι, λοιπόν, τον Οκτώβριο του 1956 συνάπτεται μυστική συμφωνία μεταξύ Βρετανίας – Γαλλίας – Ισραήλ για συντονισμένη επίθεση κατά της Αιγύπτου. Λίγες μέρες μετά, στις 29 Οκτωβρίου, το Ισραήλ εισβάλλει στη Λωρίδα της Γάζας (υπό αιγυπτιακό έλεγχο μετά τον Α’ Αραβοϊσραηλινό πόλεμο) και πολύ σύντομα, φτάνει μέχρι την ανατολική πλευρά των στενών του Σουέζ. Στις 31 του ίδιου μήνα, αποβιβάζονται 90.000 Βρετανοί και Γάλλοι στρατιώτες στο Πόρτ Σάιντ, στις 2 Νοεμβρίου, ο ΟΗΕ με ψήφισμα ζητά τη διακοπή των εχθροπραξιών. Τρεις μέρες μετά, τα βρετανικά και γαλλικά στρατεύματα φτάνουν στο Σουέζ, ωστόσο η πίεση που τους ασκείται διεθνώς είναι τόσο μεγάλη (ιδίως μετά και το τελεσίγραφο της ΕΣΣΔ, η οποία απειλούσε ακόμα και για πυρηνικό πόλεμο) που εν τέλει, στις 7 Νοεμβρίου αποφασίζεται η κατάπαυση του πυρός. Στις 22 Δεκεμβρίου ξεκινά η αποχώρηση των βρετανικών, γαλλικών και ισραηλινών δυνάμεων από την περιοχή. Παράλληλα, ο ΟΗΕ αποστέλλει ειρηνευτική αποστολή (UNEF) στην περιοχή του Σουέζ για τη διατήρηση της ειρήνης και της σταθερότητας.

Όμως, παρά την εγκατάσταση της ειρηνευτικής δυνάμεως, τα μεθοριακά επεισόδια κατά μήκος των συνόρων Ισραήλ, Ιορδανίας και Συρίας εξακολουθούσαν, με αποτέλεσμα να δοθεί η μεγάλη ευκαιρία στις δύο υπερδυνάμεις, ΗΠΑ και ΕΣΣΔ, ώστε, η ενεργός ανάμειξή τους στο χώρο, να μετατραπεί σε έναν τεράστιο ανταγωνισμό που απέβλεπε στην όσο το δυνατό μεγαλύτερη επιρροή της καθεμιάς υπερδυνάμεως, στα κράτη της περιοχής. Επιρροή, που θα εξασφαλιζόταν με οικονομική βοήθεια, εξοπλισμούς, βιομηχανικές επενδύσεις κτλ.

Κάπως έτσι φτάσαμε στον Μάιο του 1967, η Αίγυπτος εκδίωξε τις δυνάμεις του Ο.Η.Ε. (UNEF) από τη χερσόνησο του Σινά, οι οποίες στάθμευαν εκεί από το 1957 (ως συνέπεια της εισβολής του Ισραήλ στο Σινά το 1956) για να παρέχουν μία ειρηνευτική νεκρή ζώνη. Μετά τις απειλές του Ισραήλ εναντίον της συμμάχου της Συρίας, η Αίγυπτος συγκέντρωσε 1000 τεθωρακισμένα και 100.000 στρατιώτες στα σύνορα, έκλεισε τα στενά του Τιράν σε όλα τα πλοία που έφεραν ισραηλινή σημαία ή μετέφεραν υλικά στρατηγικής σημασίας και έκανε πρόσκληση για ενωμένη αραβική απάντηση στο Ισραήλ. Στις 5 Ιουνίου 1967 το Ισραήλ εξαπέλυσε αιφνιδιαστική επίθεση εναντίον των αεροπορικών δυνάμεων της Αιγύπτου, φοβούμενο, όπως υποστήριξε, άμεση εισβολή από την Αίγυπτο. Η υπεροχή στον αέρα (κατέστρεψε τα περισσότερα αιγυπτιακά αεροσκάφη) υπήρξε το καθοριστικό ισραηλινό όπλο.

Σε απάντηση η Ιορδανία επιτέθηκε στη δυτική Ιερουσαλήμ και τη Νετάνια, αλλά η ισραηλινή απάντηση ήταν άμεση. Στο τέλος του πολέμου το Ισραήλ είχε κερδίσει τον έλεγχο της ανατολικής Ιερουσαλήμ, της Λωρίδας της Γάζας, της Δυτικής Όχθης, των υψιπέδων του Γκολάν και της χερσονήσου του Σινά.

Τον Οκτώβριο του 1973 ο Πόλεμος του Γιομ Κιπούρ, ή αλλιώς Δ' Αραβοϊσραηλινός Πόλεμος ήταν ο τελευταίος της σειράς των αραβοϊσραηλινών πολέμων εξαιρουμένων των εισβολών στον Λίβανο το 1982 και το 2006 και των εισβολών σε παλαιστινιακά εδάφη, όπως στη Γάζα το 2008 και το 2014.

Μετά από χρονοβόρες και ιδιαίτερα δύσκολες συνομιλίες στο Καμπ Ντέιβιντ των ΗΠΑ υπό την αιγίδα του τότε αμερικανού προέδρου Τζίμι Κάρτερ, ο αιγύπτιος πρόεδρος Ανουάρ Σαντάτ και ο πρωθυπουργός του Ισραήλ Μεναχέμ Μπέγκιν συμφώνησαν στις 17 Σεπτεμβρίου του 1978 να συνάψουν εντός τριών μηνών συμφωνία ειρήνης. Υπεγράφη τελικά μερικούς μήνες αργότερα και συγκεκριμένα στις 26 Μαρτίου του 1979.Μπορεί η συμφωνία να έτυχε θερμής υποδοχής από χώρες της Δύσης και πρωτίστως τις ΗΠΑ και τον Τζ. Κάρτερ και οι Σαντάτ (δολοφονήθηκε το 1981 από ακραίους ισλαμιστές) και Μπέγκιν να τιμήθηκαν με το Νόμπελ Ειρήνης το 1978, εντούτοις στις χώρες τους οι δυο πολιτικοί αντιμετώπισαν σημαντικές δυσκολίες στην προσπάθειά τους να υλοποιήσουν τη συμφωνία.

Συμφωνία του Όσλο, ήταν Σεπτεμβρίου 1993 τα μάτια όλου του κόσμου είναι προσηλωμένα στον κήπο του Λευκού Οίκου. Συγκίνηση, ελπίδα, μα προπαντός η πεποίθηση ότι μπροστά στα μάτια μας συνέβαινε ένα κοσμοϊστορικό γεγονός που θα μπορούσε να αλλάξει τον ρου της ιστορίας στη Μέση Ανατολή. 

Εκείνη την ημέρα, όλοι θυμούνται τη χειραψία μεταξύ του Ισραηλινού πρωθυπουργού, Γιτζάκ Ράμπιν και του ηγέτη της ΟΑΠ, Γιάσερ Αραφάτ υπό τις ευλογίες του παριστάμενου αμερικανού προέδρου Μπιλ Κλίντον, που στην τελική πράξη της Ουάσιγκτον επικύρωναν τη συμφωνία του Όσλο. 

Τα βασικά σημεία της συμφωνίας ήταν η αποχώρηση των ισραηλινών δυνάμεων από περιοχές της Λωρίδας της Γάζας και τη Δυτική Όχθη, το δικαίωμα των Παλαιστινίων για αυτοκυβέρνηση μέσω της Παλαιστινιακής Αρχής, η οποία γεννήθηκε στη συνέχεια ακριβώς εξ αυτού. Σκόπιμα εκείνη την εποχή είχαν μείνει έξω τα ακανθώδη ζητήματα της Ιερουσαλήμ, των Παλαιστινίων προσφύγων, των ισραηλινών οικισμών στην περιοχή, η ασφάλεια και τα σύνορα. Κομβικά ζητήματα, που έμελλαν ακόμη να αντιμετωπιστούν - αυτή ήταν η δέσμευση των δύο ηγετών- σε μεταγενέστερη ημερομηνία. Εκείνο που επιστέγαζε τη συμφωνία ήταν η δέσμευση για αμοιβαία αναγνώριση του Ισραήλ και της PLO: το πρώτο θα χαιρέτιζε την οργάνωση του Αραφάτ ως το νόμιμο εκπρόσωπο του παλαιστινιακού λαού, ενώ από την πλευρά της η PLO, θα απέρριπτε κάθε αναφορά στην καταστατική αρχή της για τον ένοπλο αγώνα και την καταστροφή του Ισραήλ και θα αποδέχεται το δικαίωμα για την ύπαρξη του εβραϊκού κράτους.

Η συμφωνία - εν αναμονή περαιτέρω διαπραγματεύσεων που επέπρωτο να οδηγήσουν στο τελικό καθεστώς στην περιοχή – καθόριζε, μεταξύ άλλων, τη διαίρεση της Δυτικής Όχθης και της Λωρίδας της Γάζας σε τρεις τομείς: α) έναν τομέα υπό τον πλήρη έλεγχο της Παλαιστινιακής Αρχής, β) έναν τομέα όπου οι Παλαιστίνιοι θα έχουν τον πολιτικό έλεγχο ενώ το Ισραήλ θα εγγυάται την ασφάλειά του και γ) τον τομέα όπου υπάρχει η εκτεταμένη παρουσία των εβραίων εποίκων και των οικισμών τους και ο οποίος θα τεθεί υπό πλήρη ισραηλινό στρατιωτικό έλεγχο. Κατόπιν ακολουθούσε το κείμενο με τα πλήθος «συνημμένα».

Πολλές από τις ελπίδες που καλλιεργήθηκαν, ιδίως όσον αφορά την παγίωση των συμφωνιών και την πρόοδο που θα έπρεπε να καλλιεργηθεί από αμφότερες τις πλευρές, φευ, παρέμειναν μονάχα στα χαρτιά. Γεγονός είναι πως και στις δύο πλευρές υπήρχαν πολλοί αντίπαλοι της συμφωνίας. Ο Γιτζάκ Ράμπιν - ο οποίος, μαζί με τους Αραφάτ και Πέρες, το 1994 τιμήθηκε για τη συγκεκριμένη συμφωνία με το Νόμπελ Ειρήνης – λίγο αργότερα πλήρωσε το μεγαλύτερο τίμημα : με την ισραηλινή δεξιά να τον καταγγέλλει ως προδότη στις πλατείες, δολοφονήθηκε το Νοέμβριο του 1995 από τον εβραίο εξτρεμιστή Γιγκάλ Αμίρ.

Από την παλαιστινιακή πλευρά, η Φάταχ - το κόμμα του Αραφάτ και τουΑμπού Μάζεν (κωδική ονομασία του σημερινού προέδρου Μαχμούντ Αμπάς)- δέχθηκε μεν τις συμφωνίες, αλλά δεν συνέβη το ίδιο και με την ισλαμιστική Χαμάς, η οποία έμελλε πολλά χρόνια αργότερα να αναλάβει τον έλεγχο της κυβέρνησης στην Λωρίδα της Γάζας, αλλά ούτε και με την Ισλαμική Τζιχάντ, για την οποία ο ακρογωνιαίος λίθος της ιδεολογίας της είναι το «Μέτωπο απόρριψης» κατά του Ισραήλ. Αλλά ούτε και σταμάτησε το κύμα των παλαιστινιακών επιθέσεων, που έκτοτε έκαναν ακόμη ένα «ποιοτικό» άλμα περνώντας στις επιθέσεις αυτοκτονίας. Η συνέχεια γνωστή: ακολούθησε η δεύτερη Ιντιφάντα, η αμφιλεγόμενη κατασκευή του φράχτη ανάμεσα στο Ισραήλ και τη Δυτική Όχθη που διέταξε η κυβέρνηση Σαρόν, η πολιορκία της Γάζας, που διήρκεσε πάνω από δέκα χρόνια, και μια μακρά σειρά από αποτυχημένες προσπάθειες να επαναληφθούν διαπραγματεύσεις.Η ρήξη μεταξύ των δύο λαών ενισχύθηκε από την απόφαση του Αμερικανού προέδρου Ντόναλντ Τραμπ να μεταφέρει την αμερικανική πρεσβεία από το Τελ Αβίβ στην Ιερουσαλήμ, ως μέρος ενός «ειρηνευτικού σχεδίου», που εκ προοιμίου απορρίφθηκε από τον Παλαιστίνιο Πρόεδρο Αμπάς: «Η συμφωνία του Όσλο είναι νεκρή, το Ισραήλ της έχει θέσει τέλος», τόνισε ο Αμπάς στο Παλαιστινιακό Κεντρικό Συμβούλιο στις 15 Ιανουαρίου 2018. Και πρόσθεσε πως στο μέλλον όλες οι διαπραγματεύσεις θα πρέπει να διεξάγονται μόνον εάν τελούν υπό διεθνή αιγίδα: «θέλω να είμαι σαφής, δεν θα δεχόμαστε πλέον καμία αμερικανική διαμεσολάβηση», τόνισε ο ίδιος ασκώντας επίθεση στις προτάσεις για την ειρήνη που υπέβαλε ο Τραμπ, αποκαλώντας τις «το χαστούκι του αιώνα».

Το 43,4% των νέων Παλαιστινίων ηλικίας 15 έως 29 ετών δεν έχει δουλειά, αριθμός που είναι το υψηλότερο ποσοστό ανεργίας των νέων στην περιοχή. Μια κατάσταση που στη Γάζα πλήττει το 64,6% των νέων. Η άμεση συνέπεια είναι ότι 1,44 εκατομμύρια νεαροί Παλαιστίνιοι δεν αναζητούν ούτε καν δουλειά, ούτε πηγαίνουν στο σχολείο, με το 53% των νέων αποφοίτων να μένουν άνεργοι. Αναπόφευκτα, λοιπόν, περίπου το ένα τρίτο των νέων θέλει να εγκαταλείψει τη γη που γεννήθηκε και το 73% δεν έχει καμία ελπίδα βελτίωσης. Μεγάλο είναι επίσης το ποσοστό ανεργίας των γυναικών: φθάνει το 47,4%, που είναι το υψηλότερο στον κόσμο, οι συμφωνίες είχαν υποσχεθεί το τέλος της κατοχής, τη σταθερότητα στην περιοχή και έναν ‘οδικό χάρτη’ για την ειρήνη, αλλά τίποτα από αυτά δεν έχει γίνει πραγματικότητα, οι Παλαιστίνιοι είναι παγιδευμένοι μέσα σε 760 χιλιόμετρα από τοίχους, μια φυλακή που εμποδίζει την ελεύθερη κυκλοφορία, αρνείται δικαιώματα και χωρίζει οικογένειες, αυτό έχει ως αποτέλεσμα να βρουν ευκαιρία τα ακραία ισλαμικά στοιχεία για περισσότερο μίσος και φανατισμό, στην άλλη πλευρά οι φωνές στο Ισραήλ που αντιτίθενται στις παραπάνω πρακτικές πληθαίνουν και το καθεστώς του Μπενιαμίν Νετανιάχου βρίσκεται σε δύσκολη θέση, το ακραίο τρομοκρατικό χτύπημα κατά αμάχων και οι θηριωδίες που διέπραξαν άνοιξαν τους ασκούς του Αιόλου καθώς για πρώτη φορά η Διεθνής κοινή γνώμη ανέχεται τα σκληρά αντίποινα των Ισραηλινών που για ακόμη μια φορά στην παγκόσμια ιστορία θα έχουν θύματα αμάχους και παιδιά. 

Ο διάλογος και η ψυχραιμία είναι η μόνη λύση για το όφελος των λαών, αυτές τις δύσκολες ώρες ζητείται ελπίδα και ηγέτες όπως ο Γιτζάκ Ράμπιν και ο Γιάσερ Αραφάτ.